<<به نام او...
چرا باید پیروز شویم؟!
" پیروز شدن" در چی؟! در دستور زبان فارسی افعالی هستند که نمی‌تونن به تنهایی تو جمله منظورشون رو برسونن و نیاز به توضیح اضافه دارن (افعال متعدی). " پیروز شدن" هم یکی از این فعل‌هاست؛ پیروز شدن به چی؟! وقتی میگیم فردی تو زندگی‌اش پیروز شده، دقیقا در چه چیزی پیروز شده؟!
به نظر من "پیروزی" صرفا داشتن یک زندگی آرام یا رسیدن به پول و قدرت و شهرت نیست! این تعریف "پیروزی" نیست، تعریف "کنترل کردن" هستش. وقتی زندگی‌مون رو کنترل می‌کنیم، در واقع فقط حواسمون هست که اوضاع صبق روال جلو بره اما " پیروز شدن" فرای کنترل کردنه!!
پیروز شدن یعنی تسخیر کردن. انسانی که پیروزِ این زندگیه، یعنی بَرِش چیره شده.
حالا سئوال اساسی‌تر: "قراره در چه چیزی پیروز و غالب شیم؟!" اگر هدف همون زندگی عادی و بی‌دردسر باشه که پیروزی معنایی نمیده؛ پس داستان فراتر از این‌هاست! چیزی تو حدود این بیت مولانا:
از کجا آمده‌ام، آمدنم بهر چه بود به کجا میروم آخر ننمایی وطنم
ما برای " پیروز شدن" در اون چیزی که به‌خاطرش به دنیا اومدیم، آفریده شدیم. بذار یه اسم براش انتخاب کنیم... پائولو کوئیلو میگه "افسانه‌ی شخصی"، روان‌ترش میشه: "مأموریت شخصی زندگی هر فرد". آفرینش هر یک از ما هدف‌دار بوده و این ماییم که باید به این هدف جان بدیم، ما تجلی‌بخش این هدفیم. قطعا هر کدوممون لحظاتی تو زندگی به این فکر کردیم که مثلا برای فلان کار یا موقعیت ساخته شدیم... همون چیزی که همیشه تو رویامونه و کلی راجع بهش خیال‌پردازی می‌کنیم... نشه که زندگی‌مون تموم شه و این مأموریت در حد یه رویا باقی مونده باشه، که اگه اینطور بشه فاجعه رخ داده! درست مثل همین الان! قطعا پیشرفت بشریت مرهون افرادیه که رویاشونو به اقعیت تبدیل کردن و اگر گاهی این پیشرفت کُند جلو میره یا قسمتی‌لش ناقص می‌مونه، به دلیل اینه که بعضیا دنبال افسانه‌ی شخصی‌شون نرفتن. قطعا رویایی... مأموریتی... این وسط نادیده گرفته شدهکه اگه جان می‌گرفت، می‌تونست دانشی باشه برای نجات جان میلیون‌ها نفر، می‌تونست هنری باشه که چشم‌ها رو خیره کنه و بار دیگه آفرینش جمال رو یادآور شه، یا حتی خیلی ساده‌تر می‌تونست مهری باشه واسه پرورش انسان‌های بزرگ.
اگه پیروز نشی، اگه به رویاهات نرسی، بشریت رو از اون چیزی که هدف آفرینشت بوده، محروم کردی. فکر نکن اگه تو به رویات نرسی، یه نفر دیگه اونو به این دنیا میاره... نه!! مأموریت شخصیت اگه به دست تو درست نشه، دیگه هیچ‌وقت هیچ‌کس توانایی آفرینش رو نداره، چون اون مال تو بوده، خودت تکی! پس اگه به رویات نرسی، نه‌تنها خودت بلکه جهان هستی رو ناامید کردی!
فراموش نکن این مأموریت دلیل زندگیته و بدون اون معنای وجودت کامل نمیشه؛ پس نذار رویا بمونه. با قدرت خالقیتی که پروردگارت به تو عطا کرده، به زیبایی بسازش و این رو بدون که راه پیروزی سخت و طاقت‌فرساست که اگه اینطور نبود، ارزشی نداشت. پس در لحظات سختی و اوج ناامیدی به یاد بیار پروردگاری که این رویا رو تو دلت انداخته، قدرت و راه رسیدنش رو هم بهت داده، به یاد بیار که یه دنیا منتظر شاهکار توئه.
تو شاهکار خلقت پروردگاری و رویات شاهکار خلقت تو... پس طوری بیافرینش که تجلی‌بخش خوبی برای خالق اصلیش باشه...